หลังจากเวลาผ่านไปหลายศตวรรษ แนวนิยมการเล่นแสดงหุ่นค่อยๆ เปลี่ยนไปจากวัตถุประสงค์ทางศาสนา มาเป็นการสนองประโยชน์ ด้านการบันเทิงทางฝ่ายโลก ผู้ชมการเล่นแสดงหุ่นได้ขยายวงกว้างมากขึ้น เข้าไปสู่ผู้คนทั่วไป การแสดงหุ่นจึงมีการพัฒนาให้มีความหลากหลายในรูปแบบมากขึ้น ทั้งวิธีการเล่นแสดงหุ่นที่มีคนเชิดเพียงคนเดียวที่ร่อนเร่ไปแสดงตามที่ต่างๆ ไปจนถึง การแสดงหุ่นในโรงละครที่หรูหรา ตลอดจนบุคลิกลักษณะและรูปลักษณ์ของตัวหุ่น โดยปรับเปลี่ยนไปตามบุคลิกลักษณะของผู้คนตามภูมิประเทศ และเส้นทาง ที่การแสดงหุ่นเดินทางผ่านไป และด้วยเหตุนี้ แต่ละประเทศ จึงมีหุ่น และวิธีการแสดง ที่มีลักษณะกลมกลืนกับสภาพพื้นบ้านพื้นเมืองของตนเอง
การแสดงหุ่นเป็นมหรสพที่ได้รับความนิยมอย่างมาก และกลายมาเป็นส่วนหนึ่ง ของการดำเนินชีวิต เรื่องราวที่ใช้แสดงมีส่วนสัมพันธ์อย่างใกล้ชิดกับเรื่องราวชีวิตจริง ของมนุษย์ มีการเขียนบทเพื่อใช้แสดงหุ่นนับเป็นพันๆ เรื่อง โดยกวีและนักปราชญ์ จำนวนมาก และมีการฝึกฝนผู้ที่เกี่ยวข้องกับการเล่นแสดงหุ่น เช่น ผู้ประดิษฐ์ตัวหุ่น ผู้ออกแบบตัดเย็บเสื้อผ้าและเครื่องประดับสำหรับหุ่น ผู้อ่านบท นักดนตรี ผู้เชิดหุ่น และอื่นๆ อีกเป็นจำนวนมาก